Faalangst versus Opwinding
Gisteren organiseerde Cornelis het festival van het vrije woord, een prachtig onderdeel van een 10-daags event ‘Winter Warmte’ op het Grote Kerkplein te Zwolle. Prachtig, omdat het woord in Nederlands en Nedersaksisch werd gesproken, gezongen en gedicht. Persoonlijke, vanuit de diepte opgerakelde persoonlijke verhalen en zielenroerselen van mensen die hun op-winding, hun hart volgden en dat over de bühne brachten, voor het doorlopende, in en uit wandelende publiek.
Wat me opviel bij veel van deze dichters, en wat ik wel herken, is dat het blaadje hen enerzijds houvast geeft om de tekst niet kwijt te raken, terwijl het anderzijds ook toonde hoe zij daar stonden met bevende handen (en wellicht ook knikkende knieën, niet zo zichtbaar). De vraag rees in (het naar enige controle zoekende deel in) mij; als we het zo spannend vinden, kunnen we daar dan niet iets mee? Niet tegen, want er wil misschien iets uit dat we juist al tegen proberen te houden. Een mengelmoes van bevlogenheid, passie, een inzicht of gevoel dat zo graag uitgedrukt wil worden, versus een angst om te falen, niet gezien of gehoord te worden, het niet goed te doen of er niet te mogen zijn, teveel ruimte in te nemen, teveel tijd of aandacht. Het kleine jongetje of meisje dat dit allemaal al eens heeft gehoord en zich afvraagt of het welkom is.
Ik herinner me dat ik ooit verzekeringen ging verkopen. Ik was bevorderd van adviseur uitvaart- tot adviseur levensverzekeringen. Met mijn dienstbaarheid in de ene hand en de kersverse verkooptraining in de andere ging ik op pad. Ik had die dag 4 klanten te bezoeken en bij iedere klant nam de flow meer toe. Bij de laatst reed ik het mooiste stukje Rotterdam binnen bij zonsondergang, ik zweefde boven de wolken. Bij die klant, ik vergeet haar nooit meer, ging het als vanzelf en verbrak ik alle verkooprecords. We hadden de opdracht om tussen de afspraken door via sms de omzet, welke we bij de vorige afspraak hadden geschreven, door te geven. Er was geen angst, slechts opwinding. En ook die opwinding, of juist die opwinding, maakte dat ik het eigenlijk van de daken wou schreeuwen. Probeer vanuit die opwinding maar eens een sms te typen. Wat bleek was dat het gewoonweg amper lukte, zo beefden mijn handen en vingers. Misschien toch een beetje angst, de angst om succesvol te zijn en het niet kunnen overzien van de gevolgen. Misschien is wat we voelen gewoon veel groter dan we in het woord kunnen uitdrukken, waardoor die ‘samengeknepen tuinslang’.
Zo kom ik bij een uitspraak van Bentinho; ‘faalangst is opwinding, gefilterd door de overtuiging van een tekort’. Opwinding wil er gewoon uit, het feit dat we ons inhouden maakt het beven alleen maar erger, doet ons hart sneller kloppen. Het beven is juist een release, een vrijkomen van een overschot aan energie.
Waarmee ik eigenlijk alleen maar mee wil geven aan mezelf en hen die hun inspiratie volgen; voel je vrij om alle ruimte in te nemen wanneer je die krijgt, los van conditioneringen hoe iets hoort te zijn of te gaan. Als een kind dat de zevenjarige leeftijd nog niet heeft bereikt. Waarvan het hart nog niet volledig is overgenomen door het brein, het zich nog vrij uitdrukt. Misschien zonder briefje of zelfs onvoorbereid. Hoe zou dat zijn? Dat ook de awkwardness er mag zijn, voelbaar in het publiek, opdat ook zij zich realiseren dat hun awkwardness en spontaniteit er weer mogen zijn.
Hulde aan Cornelis en alle helden in de spotlights. Zo inspireren kunst en cultuur ons terug naar onze eigen onschuld en inspiratie, de sleutels voor een mooiere wereld, waarin we allemaal weer mogen spelen en creëren, helen en leren.
Waarschijnlijk heb ik hem al eens in een nieuwsbrief gezet, maar moet hierbij toch weer denken aan het mooie gedicht van Marianne Williamson, onze grootste angst…
Onze grootste angst is niet dat we niet genoeg zijn.
Onze grootste angst is dat we buitengewoon machtig zijn.
Het is ons licht, niet onze schaduw, die ons het meest beangstigt.
We vragen ons af: Wie ben ik om briljant, knap, getalenteerd en fantastisch te zijn?
Maar, wie ben jij om dat níet te zijn?
Je bent een kind van God.
Je onbelangrijk voordoen, bewijst de wereld geen dienst.
Er is niets verlichts aan je klein maken, opdat niemand om je heen zich onzeker voelt.
We zijn allemaal gemaakt om te stralen, zoals kinderen doen.
We zijn geboren om de glorie van God, die in ons is, te laten zien.
Die zit niet in sommigen van ons, maar in iedereen.
En als we ons licht laten stralen,
Geven we onbewust andere mensen de toestemming om hetzelfde te doen.
Zodra we bevrijd zijn van onze eigen angst,
Bevrijdt onze aanwezigheid vanzelf anderen.
Tot slot een mooie aanvulling van Cornelis;
“Kijk, er is altijd een kracht en tegenkracht. Weerstand loos bestaan bestaat niet (red. binnen de wereld vd dualiteit). Dus je zult altijd wat moeten overwinnen, hoe verlicht je ook bent, bij wijze van spreken. Geruisloosleven is niet de bedoeling en zal ook nooit bestaan, wat mij betreft, zolang we hier op aarde in deze constellatie zijn. Er is angst, er is beven, er is knikkende knieën, én er is een wens om het wel uit te spreken. En dat is er gevolgd en gedaan. Dat is volgens mij wat er is gebeurd en wat ons allemaal zo raakte.”
