Mijn moeder en zus vroegen me hoe mijn truffel retraite is geweest. Tsja, hoe geef je daar woorden aan? Vorig jaar bezocht ik een micro-dose-dag met Anna Heil, Casper van der Meulen en hun team, tezamen genaamd Entheogenisis.
Ondanks de micro dosering truffels, welke gecombineerd kon worden genuttigd met ceremoniële cacao, voelde het door verbonden adem en muziek reis als een grotere dosis en behoorlijk bewustzijnsverruimend. De fijne begeleiding en professionele zorgvuldigheid van hen legde het zaadje om ooit bij hen ook eens aan een full-dose ceremonie/ weekendretreat deel te nemen.
De weken voorafgaand aan deze retraite werden we ook weer zorgvuldig voorbereid. Door onder andere een persoonlijke call met Victoria, een groepscall, uitgebreide vragenlijst en bijna dagelijks opdrachten voor zelfonderzoek en tot de juiste intentie te komen. En die helder te krijgen. Een mix van gezonde spanning ernaartoe en wellicht wat weerstand op het openen en dieper voelen werd ik gewaar in mijzelf. Ik realiseerde me onder andere dat ik voor het eerst sinds mn 18e nu een poosje vrijgezel ben en dat het eigenlijk heel erg goed voelt. En dat er tegelijkertijd dus ook weer/meer ruimte ontstaat om te voelen wie ik ben zonder partner, wat ik wil, hoe ik mijn leven vorm wil geven.
Daarnaast heb ik de afgelopen jaren, met behulp van vele betrokken mensen om mij heen, ‘t Zonnehuis verder gestroomlijnd, zodat ik zelf weer retraites kan gaan geven.
Een belangrijk kruispunt dus weer in mn leven. Ga ik me laten afleiden door alle verworven vrijheid en mogelijkheden? Val ik in luiheid en gezapigheid, of zoals Vasudeva zou zeggen; in ‘Tamas’? Of ga ik de tweede helft van mn leven optimaal genieten, spelen, gezond blijven en doen wat ik te ont-dekken en te brengen heb?
Kortom, mijn samengevatte intentie voor de ceremonie was om hier meer ‘helderheid’ in te krijgen. Hoe schraag ik mezelf nog meer tot instrument, hoe word ik nog meer die ‘holle bamboestengel’, waardoor het leven z’n mooiste lied mag spelen? In m’n werk, de liefde, wonen, etc. Ik schreef er zaken bij als; niet meer denken maar weten, inspiratie volgen en manifesteren, uitdrukken. ‘Doen’ als; toelaten, voelen, zijn, moeiteloos, Wu Wei, vanuit ontspanning en overgave.
De dagen
Na de aankomst op vrijdagmiddag was er o.a. tijd voor sharing, intentie oefeningen met kaarten en lekker eten. ’S Avonds werden er inspirerende verhalen gedeel bij het kampvuur en liederen gezongen. Zo kwamen we allemaal al wat meer in de ontspanning en leerden we onze reisgenoten een beetje kennen, voor de innerlijke en persoonlijk reis die we toch ook gezamenlijk aangingen. Op zaterdagochtend geen ontbijt, wel de mogelijkheid tot het eten van fruit of kleine snacks. Een mooie adem- en smudge sessie, waarna de ceremonie dan eindelijk kon beginnen. Allemaal op onze eigen eilandjes met matras, dekentje, etc. We staken onze persoonlijke kaarsen aan en ontvingen de eerste basis dosis. Die aten we op en gingen rustig liggen. Stilte, nog geen muzikale begeleiding, gewoon rustig afwachten. Rond het moment dat iedereen ‘begon aan de uitbreiding van bewustzijn’ volgde er evt nog een top-up, een extra dosis. De walnootachtige truffels zijn goed te verteren, met of zonder cacao of thee oid. Met het toenemen van de werking begon ook de muziek te spelen, live en waanzinnig fijn en ondersteunend.
Kasper is geniaal met z’n hele instrumentarium aan muziek, evenals de andere teamleden met oa drum, gitaar, fluit of vocaal.
“Zoals ik vroeger met partydrugs en later bij gelegenheid tijdens paddo, peyote of ayahuasca had ervaren was mijn ervaring nu wederom intens doch plezierig. “
De Reis
Een explosie van bliss, sensitiviteit, compassie en onvoorwaardelijke liefde. Ik kom gewoon geen ‘shit’ tegen. Misschien heeft een leven lang werken aan mezelf, met therapieën, ademwerk, koude training, meditatie en dergelijke de basis gelegd. Al ben ik me ervan bewust dat ik nog lang niet alles wat ik weet doorlopend belichaam. Maar ik denk dat de ommekeer rond mijn 22ste en het pad wat ik daarna insloeg er wel toe heeft bijgedragen. Sindsdien ben ik me er altijd van bewust gebleven, dat het leven ons is gegeven. En ik richtte me als een rode draad op meer steeds meer ont-dekken, ont-wikkelen, ont-spannen en te zien hoe vandaaruit bij te dragen aan een leuker en lichter collectief bewustzijnsveld. Zodoende ben ik ook gaan connecten met gelijkgestemden, ging coachen, trainingen geven, workshops en retraites. Creëerde steeds een bijpassend leven om me heen. Van de esoterische winkel rond de eeuwwisseling tot de het retraitecentrum waarin ik vandaag werk en leef. Tijdens de ceremonie vond ik vooral veel bevestiging hierin. Het retreat was gevuld met elementen waarvan ik inmiddels weet dat ik er blij van wordt, zoals de adem, muziek beleven, chi quong, etc. De ‘helderheid’, welke ik als intentie had gezet bevestigde dus vooral zo door te gaan op het pad dat ik reeds bewandel. Ze eventueel nog iets serieuzer nemen. Tijdens de ceremonie zo voelbaar; verbonden, purpose, joy, bliss, creativiteit, onvoorwaardelijke liefde.
Op een gegeven moment konden we nog een portie nuttigen om de reis wat te verlengen. Ondertussen werd er, waar gewenst, allerlei persoonlijke zorg geboden door de teamleden. De psyclocibine geeft natuurlijk ook de meest magnifieke visuele belevingen. Tijd, ruimte, alles versmolt tot een onbeschrijflijke ervaring.
Tegen de tijd dat de reis ten einde kwam was er nog steeds die fijne zorg door het team. Met aandacht, luchtigheid en humor. In de overgang van terugkomen, de landing voelde ik wat kwetsbaarheid en ongemakkelijkheid, maar na een fijne douche heb ik de rest van de avond genoten van het heerlijke eten en fijne gezelschap.
De volgende ochtend was er chi quong, een heerlijk ontbijt, een uitgebreide sharing en nog een lunch. We namen afscheid van elkaar en ontmoetten elkaar nog de periode na het retreat in de Telegram groep en tijdens Zoomcall.
Bas Kniest
